buxa buxá

Non deixa de ser curioso pensar que alguén vai ler o que escribo, que vai prestar atención ó que teño que dicir, que contar, que calar.
Son violista. Estou afeita  a compartir os meus sentires máis íntimos co público, pero escribir e que te lean, iso é outra cousa. 

Como debería imaxinarte? 

– No sofá, co pixama de flanela posto e unhas pantuflas de pelo rosa nos pés, cun vaso de viño branco na man e unha candea prendida na mesa?

– Sentada na cociña, co móbil, cansa, mentras preparas a cea pra ti e pode que para alguén máis?

– No baño (con perdón), porque é o único recuncho da casa onde podemos espirnos sen medo?

– Xa na cama, quizais cunha bolsiña de auga quente sobre o ventre e ‘Carrusel’ celoso agardando o teu carón?

Qué importancia ten? O importante é que estás ahí e que me estás adicando un anaquiño da túa vida, aínda sen coñecerme de nada. Imaxinas o que iso pode significar para min? 

‘Seré breve’, ou polo menos intentareino.

Hoxe é un día triste, como todos dende xa sabes cando. Pero quizais hoxe é un pouquiño máis triste aínda. Hai un ano exacto a estas horas din o que foi o meu último concerto. Dende entón, adícome a falar coas paredes da casa. Son paredes máxicas, sabes? Escoitan. Escoitan con dedicación e paciencia, sen xulgar a ninguén e máis dunha vez falaron. Polas noites murmuran historias de pardais e cobras cegas, falan de roseiras xigantes e dos amoríos dun tal Barbazul.
Polo día non o sei. Polo día son eu a que conta as historias na escola, a que leva os nenos ó Polo Sur nun avión imaxinario que se alimenta de peidos, a que pasa horas dibuxando barcos pirata e princesas en pantalóns. Gústame traballar cos nenos pequenos porque para eles son unha nena máis. En realidade nunca crecín, de estatura tampouco. 
Hai días que ó volver do cole penso que vai ser distinto. Abro o portal, espero polo ascensor, subo, saio do ascensor e algo no corredor dime que vou abrir a porta da casa e vai estar alí, tirado no sofá co mando da play na man. Esta vez si. Saco as chaves do peto esquerdo da cazadora, caenme ó chan, recólloas, meto a chave no fecho, xiro, ‘para a dereita non, Jenni, para esquerda, muller’, abro a porta e a penumbra dime que estou sola un día máis. O piso frío, a cociña sen limpar, a roupa sen dobrar e os meus libros enriba da mesa, como os deixei esta mañá, como estaban onte, o mes pasado. Hoxe tampouco veu darme unha sorpresa. Nunhas semanas xa non vou recordar o tacto da súa pel nin o sabor dos seus beizos. E todo é volta a empezar. Un día tras outro día, concentrándome, obrigándome a ser o que teño que ser co medo consciente e constante que se deixo de selo botaríame do balcón pra baixo.
Pero en realidade quéixome de vicio.
Teño traballo (catro), cartos para o aluguer, gastos, comer e algún que outro vicio (libros, libros e máis libros), teño quen me queira (a máis de 2000 km de distancia pero teño). En realidade son moi afortunada. E sobre todo teño a fortuna que sen me coñecer chegaches ata aquí, quén sabe se cun lixeiro sorriso entre nostálxico e tenro nos labios. Se o conseguín, xa son feliz.

Testo orixinal para o blog Pan e Cartas, publicado o 31 Marzo 2020: https://panecartas.wordpress.com/2020/03/31/os-rumores-do-silencio/


Hoxe lin que en Bergamo (Lombardia) está a morrer unha persoa cada media hora. Fáiseme raro pensar que hai pouco máis dun mes fixen alí o meu ultimo concerto. Foi pola inauguración da tempada 2020 da Sociedade do Cuarteto da cidade. A media de idade do público debía andar polos oitenta anos, polo que cómpre pensar que moitas desas persoas, que se emocionaron coas melodías de Mendelssohn e Schubert aquel 3 de febreiro, xa non o farán.

Levo vinte e dous días erguéndome, coma sempre, entre as seis e media e as sete da mañá, almorzando un café ben cargadiño, facendo un pouco de exercicio, duchándome e vestíndome coma se fora ir traballar fóra da casa e, chegadas as oito e media, pórme a tocar o violín, a repetir as mesmas seis notas ata que saen coma eu quero. Ás once e media paro e aproveito para cociñar eses pratos que noutras circunstancias non faría por falta de tempo. Pola tarde estudo, leo, debuxo, combino as pezas dun crebacabezas ou simplemente sento no chan e baleiro a mente. E cando non, falo coa miña nai ou co meu home varias veces ao día. Están, en direccións oblicuas, a máis de dous mil quilómetros de onde eu estou. Porque estou soa na casa. Lonxe de Galicia e lonxe dos meus, pero baixo a mesma lúa.

Aínda vai frío, pero os días de sol, saio pola ventá e subo ao tellado. Podería estar alí horas: escoitando os rumores do silenzo. Dende as alturas, Trento ten aires de aldea, de atemporalidade, de irreal. Ten algo de domingo de agosto. Aquí as persoas non saen aplaudir ás fiestras, non cantan ou bailan nos balcóns, porque non hai ningún motivo para a alegría, porque non podemos saber cal dos nosos veciños está enfermo e precisa descanso, quen co peso da depresión facéndolle forza sobre os ombreiros afonda e afonda e afonda, quen ten aos seus no hospital sen poder ir visitalos ou quen xa non os ten e non os puido despedir. O silenzo no que Trento está somerxida dende hai un mes é un silenzo empreñado de respecto e homenaxe, de expectativa e de esperanza.

Levo máis de vinte días na casa, sen traballar e vendo como se van cancelando un a un os proxectos do futuro próximo. Pero os artistas, como ben se sabe, alimentámonos de beleza e pagamos o aluguer con suspiros. Non lle temo ao tempo que será. Levo nas mitocondrias os xenes das mulleres que foron antes ca min, aquelas que se enfrontaron a séculos de fame, loitas e miserias. Non teño menos forza, ousadía e firmeza de espírito ca elas, polo que aproveitemos esta oportunidade para a reflexión, para coñecérmonos e recoñecérmonos á nos mesmos, darlle nome ás nosas emocións e aos nosos medos, coidármonos e amármonos para que cando saíamos, poidamos coidar e amar mellor ás persoas do noso redor.